Av...

Başlanmayan bir günün,erken merhaba diyen gecesinde, yine bir şeyler yapma çabasıyla masanın başında oturup beklemenin getirdiği acı ve yalnızlık hissi,insanı düşünmekten uzaklaştırıyor aslında.

Dünya tersine dönmüş gibi hissediyorsunuz.Sanki koca bir meteor,dünyanın yanında geçerken biraz fazla samimi olmuşta,gezegenimizin aklını başından almış gibi.Güney kutbu,kuzey kutbunu tahtında düşürüp yerine çıkmış vaziyette.Haliyle penguenlerde şikayetçiler bu durumdan... Ne diyeceksiniz ki?

Kendi adıma; "Ben yapmadım." diyerek geçiştiriyorum.Zaten sorun da bu ya; "Hiçbir şey yapmıyor oluşum."

Başta oldukça güzel geliyor tabi.Sorumsuzluk göstergesi hareketler,dilediğim zaman yatar,dilediğim zaman kalkarım tafraları,gece yarısında sigara bulmak için maceralara atılmak felan. Ama sonrasında insan kendini mal gibi hissediyor.Evet,argo anlamındaki mal...

Bu acı verici duygu da,en çok hafta sonları dalga geçiyor insanla.Herkes arkadaşlarıyla takılıp,dışarıda sürterken,istediğin saatte yatağa girmenin getirdiği rahatlık,diğer günün akşamı uyandığında,kafatasını delip beyne saplanan bir çivi gibi hissettiriyor kendini.

Şimdi size; Erken yatın abicim,ne işiniz var gecenin bir yarısı internet muhabbetlerinde felan diyeceğimde.Sallamayacağınızı bildiğim için kendimi kasmama gerek yok,yani şu an örneklemiş olsam bile.Ben normalde uzun uzadıya,faydaları ve zararlarını televizyona çıkan doktorlar gibi anlatırdım ya,neyse işte.Kafanıza göre takılın...

Ama şöyle bir durum var ki; Kendinizi ben misali; Mal gibi hissetmeyin. Yapıyorsanız bile,boş vakitlerinizde eğlenin.Hayatta geçirdiğim her boş vakte söven bir insan olarak,bunları yazışım acı verici olsa da,insan bir süre sonra sevmediği şeylerden kaçamıyor hani. Yalnızlık,ayrılık,can sıkıntısı,ölüm...

Tıpkı,kaçmak istemediğimiz güzel duygular gibi,bu duygulardanda kaçamıyoruz.Kaçmayın...

Kaçarsanız,av olursunuz.